پاورپوینت دارایی نامشهودو سرمایه گذاری غیر جاری
افشای اطلاعات در مورد این نوع هزینه ها می تواند اهمیت داشته باشد و بر شیوه تصمیم گیری سرمایه گذاران بر شرکت مزبور اثر بگذارد. از سوی دیگر هنگامی كه شركت خریداری می شود، باید قیمت پرداختی به روشی مشخص روی حساب های شركت سر شكن شود،كه البته بعد از این سرشكن كردن بر روی دارایی ها ،در موردمازاد باقی مانده به دو صورت عمل می شود:
1)مازاد باقی مانده را به عنوان سرقفلی منظور و گزارش می كنند.
2)برای تخصیص مازاد ارزش شركت نسبت به ارزش جاری دارایی های خاص
هیچ اقدامی به عمل نمی آید.
بیانیه شماره 17 از هیئت اصول حسابداری بیانگراین است ،هنگامی که بهای تمام
شده شرکت خریداری شده از مجموع ارزش بازار اقلام دارایی یا ارزش برآوردی
دارایی (دارای هویت متعلق به خود ) از بدهی ها کمتر باشد باید تفاوت حاصل را بر
روی اقلام سر شکن کرد تا ارزش داراییهای غیر جاری کاهش یابد. فقط اگر تفاوت
بین اقلام تخصیص نیافته باشد ( پس از اینکه دارایی های غیر جاری کاهش یابند
وبه صفربرسند)، در آن صورت میتوان سرقفلی منفی گزارش کرد. از سوی دیگر
کمیته استانداردهای حسابداری بریتانیا بر این باور است که سرقفلی منفی نتیجه
نوعی خرید است که به سبب یک فروش اجباری ، داشتن مهارت در چانه زدن یا
نقاط ضعف موجود در بازار به وجود می آید.
دارایی های نامشهود با عمر مفید محدود:
حق اختراع، حق انتشار و حق استفاده از مكان خاص دارای عمر مفید قانونی هستند و به ندرت امكان دارد كه عمر مفید آنها به بیش از عمر مفید قانونی برسد.
اگر شرایط به گونه ای باشد كه دارایی نامشهود در پایان عمر قانونی دارای ارزش باشد، این مبلغ را باید بر مبنای عمر مفید آن مستهلك كرد.معمولا عمر مفید دارایی های نامشهود از عمر قانونی آنها كمتر است و این به سبب وضع تقاضای بازار یا منسوخ یا ناباب شدن دارایی مزبور می باشد، هنگامی كه وضع بدین گونه است، عمر مفید دارایی می تواند به عنوان یك عامل تعیین كننده مورد توجه قرار گیرد. تعیین عمر مفید دارایی های نامشهود مشکل است. از آنجا که در مورد بیشتر دارایی های نامشهود نمی توان رابطه معقولی بین دارایی و منافع حاصل مشخص کرد ( که این امر به سبب روابط متقابل سایر دارایی های شرکت است). بیانیه شماره 17 ازهیئت اصول حسابداری مقرر
هیئت اصول حسابداری اجازه نمی دهد كه بلا فاصله پس از خرید، دارایی نامشهود را به عنوان هزینه ی دوره منظور كرد. اساس فرض مزبور بر این پایه قرار دارد كه اگر دارایی نامشهود به بهای تمام شده خریداری شده باشد، در زمان خرید آن باید دارای چنین ارزشی باشد. هدف اصلی اعمال ممنوعیت مزبور این بوده است كه اجازه داده نشود در فرآیند تعیین ارزش دارایی ها یك نوع محافظه كاری منحصر به فرد اعمال و سود دوره های بعدی بیش از مقدار واقعی گزارش شود.
هنگامی كه شواهد و مدارك معقولی مبنی بر اینكه دارایی های نامشهود ارزش خود را از دست داده اند، وجود داشته باشد می توان كل ارزش آنها را یكجا به عنوان هزینه ی دوره منظور كرد.