سازگاری فیزیولوژیکی و عصبی با تمرینات برونگرا: مکانیسم و ملاحظات برای تمرین
سازگاری فیزیولوژیکی و عصبی با تمرینات برونگرا: مکانیسم و ملاحظات برای تمرین
تغییرات عصبی و عضلانی و عملکردی ناشی از ورزش مختصر به حالت ورزش انجام شده است. میزان کشش مکانیکی ، آسیب درون سلولی و استرس متابولیک همگی می توانند در سازگاری عضلات ناشی از ورزش نقش داشته باشند.
تغییرات ععصبی عضلانی و عملکردی به ورزش و به ویژه نوع ورزش عملکردی بستگی دارد.
درجه تنش مکانیکی ، آسیب سلولها و استرس متابولیک
می تواند نقش مهمی در سازگاری عضلانی ناشی از ورزش داشته باشد.
از سه نوع انقباض عضلانی که می توانند در حین ورزش استفاده شوند (کانسنتریک، ایزومتریک و اسنتریک)،
کانسنتریک:
ایزومتریک:
اسنتریک:
تنش بیشتری در این نوع از انقباض ایجاد میشود.و در همین راستا حرکاتی که جهت تقویت عضلات در این نوع تمرین استفاده میشود برای جلوگیری از اسیب و بهره ی بیشتر با سرعت کمتری ایجاد میشود.
تمرینات ورزشی و سازگاری فیزیولوژیکی
تمرین مقاومتی با شدت بالا با سازگاری های فیزیولوژیک قابل توجه در عضلات اسکلتی همراه است.
که شامل تغییرات در عناصر انقباضی و غیرانقباضی عضلات اسکلت می باشد.
هنگامی که اورلود مکانیکی بیش از حدی روی بافت عضلانی باشد ساختار میوفیبریل و ماتریس خارج سلولی دچارتغییرو در نهایت منجر به سنتز پروتین می شود.
تنش مکانیکی ناشی از ورزش با شدت بالا
همچنین می تواند میزان استرس متابولیک را افزایش دهد و باعث تحریک مسیرهای سلولی MAPK
mitogen-activated protein kinase
تعداد کل سارکومرها به طور موازی افزایش می یابد و باعث افزایش طول زاویه و ضخامت زاویه و در نتیجه هیپرتروفی عضلانی می شود.
پیشنهاد شده است كه کشش همراه با اضافه بار بیشترین محرك موثر برای افزایش رشد عضلات باشد.
کشش بیش از حد است که موجب آسیب های زیر سلولی به
این آسیب سلولها موجب دنباله ای از رویدادهای فیزیولوژیکی
از جمله فعال سازی مسیرهای اصلی برای بیان ژن و هیپرتروفی شکلی
می شود. با این وجود، مکانیک انتقال (مکانیسم تحرک مکانیکی) محرک اولیه می باشد
مطالعات نشان میدهد تمرینات برونگرا با تنش بالا بسیار موثرتر از تمرینات درونگرا در افرایش جرم و تغییرات هیستولوژیک و متابولیک سوبسترا است.